O refraneiro galego é amplo e variado. Eu ás veces invoco o refrán do título cando constato o pouco agarimo dalgunhas personas polos espacios públicos e os entornos naturais. Hoxe non é o caso. Non veño denunciar o emporcamento de ríos e camiños, falta de coidado co mobiliario urbano e outras lindezas do estilo. Hoxe quería chamar a atención sobre unha Sentencia dictada polo Tribunal Supremo a finales do ano pasado (máis concretamente o 22 de decembro pasado).
O asunto xira sobre a lexitimación (ad causam) da actora (propietaria dun piso) para demandar a unha veciña que alterara certas zonas comúns sen a preceptiva autorización da comunidade de propietarios. En concreto, a persoa demandada cerrara a súa terraza cunha instalación de PVC e quitara o muro que separaba a terraza dunha estancia contigua.
A pesar de que a Sentencia de primeira instancia estimou parcialmente a demanda (acordando a reposición do muro pero mantendo o cerramento da terraza que se entendía autorizado tácitamente porque otros veciños fixeran algo parecido), a Sentencia de apelación apreciou falta de lexitimación de actora para accionar no nome da comunidade, dado que as obras realizadas ningún perxuízo lle causan a ela nin á comunidade.
Sen embargo, para o Tribunal Supremo sí que concurre lexitimación dende o momento en que a demandante actúa en beneficio dunha comunidade que non chegou a consentir unha actuación (demolición do tantas veces mencionado muro) que, de conformidade co artigo 7 LPH, requería da autorización da xunta de condóminos (o parecer a demandada tentou introducir este punto sen éxito no orde do día de varias reunións).
De sorte que finalmente revócase a Sentencia de apelación que se sustitúe pola de primeira instancia, confirmada en todo os extremos (reposición do muro de separación e mantemento do cerramento da terraza que se entende autorizado de forma tácita).
No seguinte enlace https://www.poderjudicial.es/search/AN/openDocument/cad422f66be21856/20220117 pódese consultar unha Sentencia que igual lle da folgos a algún comuneiro para defender o interés (superior) da comunidade e, de paso, cuestionar a vixencia do refrán que lle dá título a este post.
Francelos, 26 de xaneiro de 2022